Yağmurun bende hiç güzel hatırası yok. Hep kötü şeylerle hatırlıyorum. Yağmur yüzünden kötü bişeyler gelmiştir başıma ondan. Ya da başıma gelen kötü şeyler sırasında yağmur yağmış olmasından kaynaklanan bi mantık. Her neyse işte. Büyüdükçe sevemez oldum. Diğer insanlara romantik gelirken ben bir tek evdeysem sevdim. O da oturup izleme moduna geçme olayı olmadan. Yağıyo mu iyi yağsın bana ne?

          Geçen cuma uzun bi zamandan sonra ilk defa yağmuru izledim. Ofiste kızlarla deva dedikodusu yaparken birden yağmur yağmaya başladı. O kadar uzun zaman olmuş ki yağmur izlemeyeli. Değişik geldi, güzel geldi. Sonra bana bu Yağmura ilk defa karşılaşan bücürüğü izlettiler. Sosyal medyayla olan alakamda anlaşılmış oldu. Bi ben kalmışım izlememiş. Ama iyi ki o gün o yağmur yağarken izlemişim o videoyu. Çünkü onun gülücükler saçıp, çığlık atıp ellerini açarak yağmurda ıslanması bana cesaret verdi. O kadar küçük, keşfetmeye açık, korkusuz ve muşumdu ki muhteşemlikten bi parça gibi geldi. Ve bana cesaret verdi.  Yağmurla barışmak için cesaret. Gecenin bi vakti yağmur sesiyle uyandım sonra. Ve aklıma o küçük kız geldi. Üzerime bi hırka geçirdim kardeşimi dürtükleyip uyandırdım kalk gidiyoruz dedim. “İşin gücün mü yok deprem  mi oldu yoksa” falan diye uyku sersemliğiyle soru sorup durdu ama sonunda yatağından kalktı. Yavaşça kapıyı açıp aşağı indik. Yağmura çıktım kafamı gökyüzüne kaldırdım ve tenimde yağmuru hissettim. Sadece bu. Huzurdu, uzlaşmaydı, korkusuzluk, cesaretti.  Sonra bizimki dırdır “deli misin divane misin annem duyarsa yandık kızım gidiyoruz. Hasta olucam sınavlardan yırtıcam sanıyorsan telafi yok bütün var hatırlatim. Çok istiyosan ıslanmak duşun altına gir” diyince öküzlüğünü belli etti ve benim içime de öküzü kaçırdı. Hızlıca eve çıktık, tabi ben donuna kadar ıslanmışın canlı örneği.  Niye çıktım ne gerek vardı ki hasta olcam diye söylendim durdum.

       Niye mi yazdım. Ders çalışmaktan bunaldım ve kaçıcak delikler arayıp duruyorum. Bi de baktım yağmur sesi. Yine bi delilik yapim diye düşünmedim değil. Ama hasta olma olayını sevmiyorum. Dinlemek  uzaktan bakmak güzel. Belki birazda teninde hissedip ıslanmakta ya neyse. Bu arada anneme gece yakalanmadık ama sabah bunları nasıl ıslatmayı başardı konuş çabuk diyince itiraf ve ardından bi çemkirme sesi duydum ben.