Hayallerimin şehri Londra`da başlayıp, rüyalarımın şehri Paris`de son bulan kitap…

          Öfkeliyim hem de çok. Yazar bu kadar iyi yazdığı için kızgınım. Karakterler birbirlerine bu kadar aşık diye de kızgınım. Sonuna kadar vaz geçmeyip ümit etmeye devam ettim diye kendime de kızgınım. İşte bu sebeple aylar önce bi gecede okuduğum bu kitabı yorumlamak için bu kadar çok bekledim.  İnsanın üzerinde öyle bi iz, etki bırakıyor ki toparlanma için insanın belli bir süreye ihtiyacı oluyor.

         Kitabın konusunu bile bilmeden daha ilk çıktığı dönem alıp okumam için baya bi sıra bekledi. Ama daha önce okumadım diye pişman değilim, çünkü bu kitabın etkisi kolay kola geçmiyor. Will yakışıklı, zengin, genç bir adam. Hayatın tadını çıkarıyor ve bizlerin ölmeden önde yapmak istediklerimiz ama asla yapmadığımız listeyi, adam günlük aktivite olarak yapıyor. Tırmanıyor, yamaç paraşütü yapıyor, kayıyor… Vücudunu son derece aktif bi şekilde kullanıyor. Ta ki bi sabah bi araba yüzünden beyaz ışığa doğru gitmeye yüz tutuncaya kadar. 

         Lou ise hayatta istediğini bi türlü bulamamış, oradan oraya sürüklenmiş, potansiyeli ona bi kız. Bi caffe de çalışıyor ve işini, her gün olan sıradanlığı çok seviyor. Ama bi gün caffe kepenkleri kapatıyor. Bizim ki de harıl harıl iş aramaya başlıyor. Üniversiteyi hamile kaldığı için bırakan kardeşi, annesi, sevgilisi yani hayatındaki herkesin onun ne yapması gerektiği hakkında destansı fikirleri var. Tek eksik ona sorulması gereken senin planın ne. Amaçsızca iş aramaları sonunda kendini sadece elini  ve kafasını hareket ettire bilen felçli bi adama bakmak için görüşmede bulur. Beklediği yaşlı, huysuz bi ihtiyarken karşısında yakışıklı, genç ve huysuz bi adamdır.

         Lou Will`in huysuzluklarına katlanmaya çalışırken bi yandan da kendisi, ailesi ve sevgilisiyle ilgili problemlerini halletmeye çalışıp duruyor. Will`e bi türlü ulaşamaz ama ne derler bilirsiniz azimle şey eden neyse işte… Sonunda Will`e bi şekilde ulaşmayı başarır ama öğrendiği gerçek yıldırım olur kafasına düşer. İşte tam bu satırdan sonra kitabı okumamış olanlar sayfayı kapatsın. Çünkü ben çenemi tutamıyorum.

      Lou`nun öğrendiği gerçek ise Will daha önce intihara teşebbüs etmiş ama başaramamış. İş bununla da bitmemiş ötenazi  olmak istediğini ailesine söylemiş, eğer kabul etmezlerse ölene kadar denemelerine devam edeceğini de açıkça belirtmiş. Ailede yok falan demiş demiş sonunda Will`in kararlılığı üzerine altı ay  zaman istemişler. Altı ayın sonunda Will kararından mucizevi bi şekilde kararından vaz geçmediyse duruma boyun eğecekler. Gelde bu duyduklarından sonra psikolojini toparla, harap olma. 

      Lou bu haber üzerine beyninde kilsi çanı gibi din ding seslerini duymaya başlıyor. Ailesi tam bu nokta Lou`yu Will`e yaşamı sevdirsin diye işe aldıklarını da kavrıyor. Lou ise koca altı ay umudunu kaybetmeden sonuna kadar savaşıyor. Kendi kapanmayan yaralarını, kendini keşfetmek pahasına. Onu nasıl mutlu ederim diye bi ders verebilir. Okulda çalışmadığı ders gibi bunun üzerinde bıkmadan usanmadan çalışıyor. 

      Will`i anlıyorum gerçekten. En basitinden Evde bile gözümüzü bağlayıp bi yerlere çarpmadan on saniye yürüyemiyorken engelli olmak ne demek anlamıyoruz. Çoğu zaman görmüyoruz bile. Başını ve azıcık ellerini oynatabilen bi insan olarak hayata tutunmaya çalışmak zaten zorken, üzerine bide buna bağlı gelişen hastalıklarla uğraşmak gerçekten acıtır. Yatarken basit bi hareket olan dönme eylemini gerçekleştirememek. Basit bi hareket için acı çekmek veya birini bu kadar çok severken kendi seçimini yapmak. İnsanların merak ve acıma dolu bakışlarına katlanmak… 

       Kitapla alakalı o kadar çok çelişkim var ki. Lou altı ay boyunca onun yaşaması savaş verirken bende kafamın içinde savaş verdim. Onun yerinde olsam ne yapardım. Tüm bu acıları çekerken birde kendini aciz hissetmek, eskiden yaptığın hiç bi şeyi yapamamak. Evet vazgeçmek göze gerçekten hoş gelebilir. Kendinin verdiği tek karar. Ama ben bide geride kalanları düşününce bencilce buluyorum. Sonuna kadar savaşmak varken niye vazgeçsin ki. Yada seninde onunla birlikte acı çekeceğini bile bile…

      Üzgünü ama daha çok öfkeliyim galiba. Ben mutlu sonlara inanırım. Hayat zaten acısını yanına bolca eklemişken bişey okuyorsam izliyorsam mutlu bitsin isterim. Filmin ardından ağladığım olmaz ama iş kitaba gelince nadirde olsa arada çıkıyor. İşte buda onlardan biri. Tavsiyemse okuyun ama yanınıza duygusalsanız tuvalet kağıdı alın. Ancak yeter…

Edith Piaf gibiydi....