Zaman akıp gidiyor. Okul, iş, kurslar daha bi çoğu.. Hayattan zevk almayı bırakıp sürekli yetişmemiz gereken bi yerlerimiz, çeşitli sorumluluklarımız oluyor. Ödevler, proje zımbırtıları, şanssızsan devlet dairelerine düşen işler.. Bunlar bi türlü bitmek bilmiyor. Sürekli şu saatte kalkmalıyım, şu saatte şu otobüse yetişmeliyim ama trafik var daha erken, ama sıra vardır daha erken… Alışveriş yaparken bile şu saatte çıksam daha tenha, şu gün şunu yapsam sürekli plan sürekli plan.

         Sürekli gözüm saatte.. Ki ben genelde arkadaş buluşmasına, derse yarım saat geç giderim. Son iki yıldır da saat kullanıyorum. Yuh seslerini duyuyorum ama saat takmaktan hoşlanmıyordum. Şimdi kolumda olmasa çıplak hissediyorum. Saate bu yoğunluğa takmamın sebebi islediğim animasyon. Adam saatle dakiklikle kafayı bozan modern çağ kahramanı. Animasyon abartı gibi gelebiliyor ama böyle takıntılı tipler aslında çok. İşin psikolojik tarafını bilmem. Zaten animasyon ana fikrini kader ve hayattan zevk alma olayına kurmuş.