O kadar uzun zaman olmuş yazmayalı ki özlemişim sanırım. Tatilin şeyini çıkarmakla o kadar meşguldüm ki her şeyi geri plana attım. Halbuki İstanbul`dan giderken plan bayram sonrasında dönmekti. Ama tabi ki işin içinde ben olunca planlar gümledi. Planla ve programla yaşamayı bir türlü beceremedim. Ben mezun olunca nasıl çalışır hiç bilmiyorum. Galiba herkes haklı sık sık işimden kovulacağım.

    Dedemin yanında olmak cidden harikaydı. Meğer ne kadar özlemişim ben onu. Tabi onu kandırıp yürüyüşe çıkardığımdan o benden pek hoşlanmıyor ama iyi tarafı beş dakika sonra unutuyor bana olan öfkesini. Beni çok hatırlamasa da öğlen uykusundan sonra “Bi kız vardı ortalıkta dolanan” diye beni soruyordu. İtiraf ediyorum o uykuya yatınca bende plaja kaçıyordum bazen. Bide ilk defa bu kadar kalabalık bir bayramım oldu. İşte benim plan bayram sonrası dönüm stajımın kalan son bir haftasından kurtulmaktı. Ama birden kuzenim ve parlak fikirleri ortaya çıktı. 

     Kuzenim olaya bir dünya klasiğiyle girdi. “Hayata bir kez geliyoruz.” Sonra başladı anlatmaya. Dünyada gezilecek çok yer var, hayatın keyfini çıkarmak lazım. Otur otur nereye kadar. Sonra ben kendimi Karadeniz turuna çıkmış buldum.  Ama sonra doğu Karadeniz’i tamamlamışken bizim paralar suyunu çekti. Orta ve batı başka bahara kaldı yani.  O gazla sahildeki bir yelkenliyi çalıp dünya turuna çıkmadığıma şükrediyorum.  Gönül isterdi alalım ama şu koşullarda ancak çalabiliyoruz. 

      He staja ne oldu derseniz, çok akıllı ben kuzenimden rapor rica ettim. Ama o benden de akıllı çıkıp kendi rapor yazmış. Faxı ben göndersem belki şansım olurdu. Geri dönünce adam karşıma geçti geçmiş olsun dedi. Bende doğal olarak sağ olun falan dedim. Çabuk iyileştim falan dedim. Adam da keşke biraz daha kalacağını söyleseydin izin verirdik sende raporla uğraşmazdın dedi. Bende adamın nerden anladığını anlamadım ve mal mal baktım. “Soy isim” dedi. İşte uzun yıllardan sonra ilk defa yüzümün kızardığı an. Teknik olarak hiç yalan söylemedim. Sadece rapor şey yaptım. Yine kötüydü. Kendimi lisede okuldan kaçan çocuk gibi hissettim. Gerçi aynı taktiği uyguluyordum ama daha dikkatli davranıyordum bir zamanlar.

     Sonuç staj sonunda bitti. Dünyanın en mutlu insanlarından biriyim. Tatilde yanıma bir sürü kitap aldım. Sonuç hiçbirini okumadım. Zaten annem bayramdan sonra babamla hepsini geri gönderdi. Tabi bide “ben sana dedim ama sen okumazsın bunları.” diye söylenip durdu.  Yine yeniden haklı. Ama şimdi hepsini okumaya hazırım hem de özledim. Bide yakın zamanda kaçık patronuma uğramam lazım. Yani çalışmaya başlamam. Staj ve tatil derken benim cebim cidden boşaldı. 3 yıldır ilk kez babamdan harçlık istedim. Çok ezik. Tüm  ekonomik özgürlüğüm pencereden uçtu gitti hani. Bir de o para isteme olayından nefret ettiğimi ve utandığımı fark ettim. “Sonuçta harçlığın var mı kızım” sorusuna her gün “Benim param var baba” diye cevap veren kızın yerinde artık yeller esiyor. Galiba şu özgür kız ayakları yüzünden ne baba ne koca parası yemeyi beceremeyeceğim onu da anladık.

     Ah birde okuldan bir hocam aradı asistanlık teklif etti. Aslında bu ikini teklif. İlk teklif eden hocanın yanında şuana kadar hiçbir iş yapmadı millet. Rahatlıkta sınırsız. Ayrıca çok şeker bir insan. Bu son hoca ise azıcık garip. Ne zaman ne yapacağı pek belli olmuyor. Ayrıca dersinden de kaldım hani. Ayrıca fil hafızası var ve çok fazla şey istiyor ve yaptırıyor. Kararsız kaldım sanırım. Aslında kalmadım. Zor hocayı seçeceğim sanırım. Sebepleri tamamen bencilce. Belki bir yıl burda gelip iş yükümden, hocadan yakınacağım ama cv`de onun adı konuşur, şey bide unvan. Sorun o şeker insana benim için deli uğraştın, stajım için uğraştın, cv`me adını yazmam için izin vermişken birde eşimin adını da yaz dedin. Ben kalkıp sana nasıl seni değil onu tercih ettim diyeceğim?  İçimde ki çatışmaya çözüm yolu bi türlü bulamadım. Bakalım mantık mı yoksa o vicdanımsı duygusal kızım mı kazanacak.