Her şeyin filmlerdeki gibi olmadığını öğrenmek bu dünyaya tahammülü biraz daha katlanılmaz kılsa da, herkesin bi mutlu sonu olmasını umut ediyorum. Yeşilçam filmlerinde sadece mutlu sonla bitmesi değil içindeki yaratıcı mizah da beni onlara bağlıyo. İstersen elli istersen yüz defa izle, her sahneyi ezbere bil ama yine her defasında aynı sahneye tebessüm ediyosun. Bunun sebebi bence çok fazla bizden olmaları yoksa otuz kırk yıl önce çekilmiş filmi hala farklı yaş gruplarından insanların izleyip sevmesi kolay iş değil. Şimdilerde Türk Sineması hikayelerini tüketmiş, nerden ne bok çıkarsak diye bakıp, oradan buradan çalıyo veya izlenemicek derecede berbat filmleri önümüze koyuyo. Hee her film de kötü değil, şimdi hepsine çamur atmakta olmaz; ama çoğu benim için pek bi anlam ifade etmiyor.  Acının dibini gören, çoğu zamanda ne anlatmış bu ya denilecek veya ağır seviyesiz komedi kokan filmler yapılıyo. Bi de nedir bilmem Türk yapımcılar romantik komedi filmi yapmayı unutuş gibi davranıyor. Önceden böyle miydi? Hayatta zaten bolca dram var. Tamam yapın da süreklide gözümüze gözümüze sokmanın gereği yok. Şöyle Ah Nerede Vah Nerede,  Güllü Geliyo Güllü gibi güzel eğlenceli şeylerde yapın yahu.






 Yeşilçam şarkılarını da es geçmemek gerek. Her film için ayrı ayrı betelenen şarkılar hala dinleniyo, biliniyo. Sözler anlamlı melodileri ise akılda kalıcı ve çok hoş. Şimdiki iki cümleden oluşan boktan Demet Akalın şarkıları gibi değil. Siz siz olun moraliniz bozuk falan olduğu zaman azıcık neşe bulmak istediğiniz zaman açın bir Yeşilçam filmi izleyin. Ya çocukluğunuza ya gençliğinize döner azıcık da olsa keyiflenirsiniz. İlk nerden başlim diye soran varsa da bolca gülün diye Güllü Geliyo Güllü derim.